Wegens gevaarlijke werkzaamheden aan een nabijgelegen gebouw wordt een koppel, Emad en Rana, gedwongen hun appartement te verlaten. Ze verhuizen naar een nieuw appartement in het centrum van Teheran. Door een incident dat verband houdt met de vorige huurder zal het leven van het jonge paar echter drastisch veranderen.
Een in Cannes bekroond scenario, uitmuntende vertolkingen en stof tot nadenken: wat wil een mens nog meer?
Het ijzersterke acteerwerk van vooral Hosseini en het intelligente scenario, beiden prijswinnaar op het filmfestival van Cannes zorgen er voor dat The Salesman als een mokerslag binnenkomt.
In The Salesman blijkt iedereen verschillende ideeën over misdaad en straf te hebben en in de nasleep daarvan over leven en liefde en over elkaar. Als filmmaker moet je daar visueel iets mee doen. Niet alleen een versleten metafoor en een bejubeld toneelstuk uit de kast halen.
De finale komt met een twist die je niet ziet aankomen en slaagt erin om de overtuigingen en emoties die het publiek heel de film heeft opgebouwd, serieus in vraag te stellen. Ingenieus geschreven en opgebouwd, ontzettend goed gespeeld.
Farhadi maakt films over mensen. Hoe verschillend de Iraanse maatschappij ook is, toch slaagt hij er weer in om ons ten volle te laten meeleven met de personages die hij hier opvoert. Zijn recept blijft hetzelfde : indringende, humanistische verhalen, sobere, efficiënte beeldtaal en heel natuurlijke acteerprestaties.
De vorm waarin Farhadi The salesman boetseerde, voelt soms wat opgelegd aan, maar zijn menselijke en maatschappelijke observaties zijn onovertroffen. Haarfijn legt hij bloot hoe ingewikkeld het leven soms is, in een film die langzaam onder de huid kruipt.
De kleinste dingen maken The Salesman soms onwerkelijk spannend. Farhadi verweeft ingenieus potentieel beknellende omslachtigheden in de film.
Dergelijke ogenschijnlijk achteloze details zijn tekenend voor Farhadi's mise-en-scène, die even doordacht als discreet is. Het vraagt een meesterhand om van iets banaals als het vinden van een paar sokken een onheilspellende daad te maken die een lawine van verdenkingen veroorzaakt.
Farhadi levert hiermee een waardige opvolger van A Separation, maar raakt iets minder diepe emotionele snaren. Desalniettemin intrigeert de film dankzij de zorgvuldige regie, de geloofwaardige, ronde personages en de uitstekende vertolkingen.
Regisseur Asghar Farhadi keert terug naar zijn vaderland Iran en zet zijn verkenning van het instituut huwelijk voort in een bedachtzaam tempo dat niet alle kijkers zal bekoren.
In The Salesman gaan paranoia en empathie de strijd met elkaar aan. Er zijn weinig makers die hun films zo nauwkeurig construeren als de Iraanse regisseur Asghar Farhadi.
Wie 'A Separation' heeft gezien, zal de stempel van Farhadi beslist herkennen: opnieuw wordt een koppel traag maar zeker meegezogen in een beklemmende nachtmerrie, opnieuw staan de hoofdpersonages voor een knoert van een moreel dilemma, opnieuw drijft de cineast zijn acteurs naar beresterke vertolkingen. Maar die allesverschroeiende emotionele impact die we zo graag opnieuw hadden willen voelen? Neen, daar komt Farhadi niet meer aan toe.
Ondanks enkele minder subtiele momenten en een lang aanslepende finale, houdt dit sterke drama je aandacht moeiteloos vast. Dat daarbij spectaculair weinig gebeurt, getuigt des te meer van Farhadi's verteltalent en cinematografische allure.
Zonder ons te waarschuwen, brengt virtuoos Farhadi ons van de wijs. The Salesman verandert plots in een complex echtelijk drama en een morele detective over wraak. Resultaat: een aangrijpende film, die je aan het scherm kluistert met zijn spanning, maar ook met zijn persoonlijkere vragen.
The Salesman is nog wat theatraler dan eerder werk: de slotscène duurt een half uur. Maar Farhadi houdt alles levensecht door naturel spel en visuele ingetogenheid.
