New York, de 21ste eeuw. Leo, een oude Joodse Poolse immigrant, leeft met de herinnering aan de grote liefde van zijn leven. Ondanks zijn pijnlijke geschiedenis navigeert hij opgewekt doorheen de ups en downs van het leven met een onvermoeibare humor, vergezeld van zijn beste vriend Bruno. Aan de rand van de stad, in Brooklyn, is de tiener Alma vastbesloten om de ideale man voor haar moeder te vinden zodat ze kan hertrouwen. Zelf valt ze voor haar knappe klasgenoot Misha en ontdekt ze de liefde voor de eerste keer. Niets lijkt de oude Leo en jonge Alma te koppelen. En toch... Een boek geschreven voor de Tweede Wereldoorlog in een klein stadje in Oost-Europa over 'de meest geliefde vrouw ter wereld' zal reizen door de tijd om hun lot te verenigen.
Maar in zijn eerste Engelstalige film met een propere internationale cast neemt hij te veel hooi op zijn vork. Zijn blinde vertrouwen in sentiment, kluchtige humor, gezwollen vioolmuziek en gladde mooifilmerij dient het boek niet.
Radu Mihaileanu slaagt er niet in de kracht van het boek van Nicole Krauss naar het witte doek te vertalen. En zijn onnozele humor helpt niet.
Hoewel het idee van de film, en het plot best goed zijn heb ik moeite gehad om gefocused te blijven in de film. The History of Love heeft een best wel lange speeltijd (meer dan twee uur) maar het verhaal gaat zeer langzaam.
Tot overmaat van ramp schudt Krauss ook nog een plottwist uit de mouw. Het is geen gigantische onthulling, maar onderstreept wel de conclusie dat overdaad schaadt. De mooie plaatjes en sfeervolle tijdsbeeld waarop Mihaileanu ons trakteert, maken dit jammer genoeg niet goed.
The History of Love heeft zeker zijn sprookjesachtige momenten zoals de scènes in New York van de jaren 40. Ook het einde weet de gevoelige snaar te raken. Deze momenten weten de film alleen niet recht te trekken en de meerderheid van het verhaal blijft onnodig ingewikkeld en overgoten met kinderachtige humor.
Allemaal samen: 'zo ne kleffe hebben wij nog niet gehad!'