In een tijd van conflict, vormt zich een groep van onwaarschijnlijke helden, om de plannen voor de Death Star te stelen, het ultieme massavernietigingswapen van het Keizerrijk. Deze sleutelgebeurtenis in de Star Wars-tijdlijn brengt gewone mensen samen, die de keuze maken om uitzonderlijke dingen te doen, en daardoor deel worden van iets belangrijkers dan henzelf.
Jyn Erso is een nieuwe toevoeging aan de sterke vrouwen die we kennen uit de Star Wars-films. Haar rol wordt dan ook sterk neergezet door Felicity Jones.
Door de visuele pracht van de film, maar ook opbouwende eerste helft krijgen ook de vele actiescènes in Rogue One een betekenis.
Qua verhaal en karakters laat deze spin-off net iets teveel steken vallen om echt memorabel te zijn als film, maar misschien wel als tv-serie. Laat me echter duidelijk zijn dat deze prent wel met kop en schouder boven de prequels staat.
Het is een kleiner hoofdstuk uit de serie (vandaar dat deze film ook geen nummer heeft) en misschien geen “essential viewing”, maar desondanks is het een solide film die entertainment biedt in een bekende wereld en die daarbij diverse referenties maakt naar andere films.
De finale op het strand is schitterend, dat kan niet lang genoeg duren, je zit op het puntje van je stoel te genieten.
Wederom zijn het de nieuwe personages die dit verse avontuur tot een succes maken. Felicity Jones zet een sterke heldin neer en Diego Luna valt op als haar schimmige medesoldaat.
Of zoals Darth Vader zou zeggen: The franchise is strong with this one.
Met de eenwording van fotorealistische effecten en het oude, uit de jaren zeventig en tachtig bekende design, zet Rogue One een nieuwe Star Wars-stap: voortaan kan alles.
Het zeer vermakelijke Rogue One brengt het Star Wars-erfgoed naar vernieuwend, spannend en ruiger terrein, met bedrieglijke personages en actiescènes van het hoogste kaliber.
Zo heeft behoorlijk te leiden onder een warrig en veel te traag eerste uur, een matig uitgewerkt verhaal en de soms ronduit slechte CGI.
Gareth Edwards toont zich de juiste man op de juiste plaats om deze Star Wars Story in de juiste banen te leiden, zeker tijdens de strijdtaferelen.
Moet je de film in de bioscoop zien? Natuurlijk! Rogue One is in mijn ogen een veel betere prequel dan Episodes 1, 2 en 3, geeft ons een belangrijk antwoord voor een groot plot probleem waar we al 40 jaar over zitten te piekeren en toont aan waarom Episode 4 de titel A New Hope heeft gekregen.
Wat kan en wil ik dan wel verklappen? In ieder geval dat Rogue One - A Star Wars Story een uitstekende film is die zowel voor de liefhebbers van Star Wars als het nieuwe publiek geschikt is.
Hoe realistisch en rauw Gareth Edwards de actiescènes ook had willen maken, het blijft braaf en netjes. Bovendien volgt het slappe verhaal de logica van een videospel, waar elke stap en vondst naar een volgende leidt en de boss fight tot de finale wordt opgespaard. Vrij voorspelbaar allemaal.
Na het zien van deze film weet ik één ding zeker: ik wil Kurosawa’s Hidden Fortress heel graag snel zien. Dat is namelijk de film waar Lucas schijnbaar nogal van ‘geleend’ heeft toen hij z’n Star Wars-verhalen schreef.
Het spektakel was gegarandeerd, maar voelt met de puike cast en dito regie haast meeslepender dan ooit. Bovendien hoeft de film geen frustrerende overkoepelende mysteries voor latere delen op te bouwen, waartoe The Force Awakens was veroordeeld.
Godzilla-regisseur Gareth Edwards is er goed in geslaagd de epische schaal van Star Wars over te brengen. Rogue One onderscheidt zich van de saga met grootschalige gevechten die bijna doen denken aan oorlogsfilms.
Wij zijn dan ook buitengewoon verheugd dat wij het nu volgende zinnetje kunnen neerpennen: de Force is met 'Rogue One'.
Rogue One: A Star Wars Story is de beste Star Wars sinds The Empire Strikes Back. De film brengt de 'War' terug in Star Wars en de aanpak is een stuk volwassener dan in The Force Awakens.
Al bij al een verdienstelijke poging tot popcornentertainment dus. Maar als er in de fans ook maar iets van de rebelse geest van hun geliefde Jedi's zou schuilen, dan zouden ze opstaan en betere films voor hun geld eisen.
Wat aanvankelijk maar een onderhoudend tussendoortje diende te zijn om de honger te stillen voor Star Wars: Episode VIII – pas over een jaar in de zalen - is uitgegroeid tot een meeslepend epos dat op alle vlakken scoort.
Na een wat traag begin neemt de spanning en het avontuurlijke gevoel de film over en zit je toch weer te genieten van een nieuw Star Wars Avontuur.
Elk tripje binnen het Star Wars universum biedt toch een geweldige ervaring en ook al is Rogue One niet zo legendarisch, de film is het kijken meer dan waard. Zeker voor iedereen die zich ook maar een beetje fan van de serie noemt.
Rogue One voegt daadwerkelijk iets toe aan het Star Wars-universum, namelijk een fantastisch sciencefiction-spektakel met een iets afwijkende toon, dat Star Wars-fans aan alle tentakels en ledematen zal kietelen. Of het een gat opvult dat per se opgevuld had moet worden, dat is eigenlijk niet eens belangrijk.
Het verhaal zit goed in elkaar en tot het einde zit je dan ook gekluisterd aan je stoel van spanning, vooral omdat het echt een oorlogsfilm is en dat er maar weinig vrolijks gebeurt.
Zo tastbaar geeft regisseur Gareth Edwards en de zijnen de galaxy far, far away weer dankzij een mooie mix van handheld, klassieke fotografie en verbluffende special effects.
Alles aan de film klopt en met grappige referenties naar de andere films, geeft dit een goed vooruitzicht op de andere anthologie films in de toekomst. En dankzij een sterkte soundtrack en geweldige karakters is de Stars Wars beleving nu al een hit.
