Smurfin trekt er samen met een aantal andere smurfen op uit om een legendarisch smurfendorp te ontdekken voordat de boosaardige tovenaar Gargamel dat doet. Onderweg worden er een een aantal mysteries rondom de kleine blauwe wezens opgehelderd, waaronder: zijn er ook smurfen in een andere kleur? Zijn hun paddenstoelhuisjes organisch? En waarom zijn er 99 jongens en slechts een meisje?
Grappig is ook de scène waarin de Smurfen aan het wellnessen slaan, Smurfboarden, of leren schieten. Kortom: de Smurfen hebben een fijne update gekregen en doen wat mensen tegenwoordig ook zoal bezighoudt.
Het Verboden Woud is kleurrijk in beeld gebracht. Aan (geweldloze) actie en verwikkelingen geen gebrek, maar de gebeurtenissen volgen elkaar aan een veel te hoog tempo op. Ook de muziek zit constant in overdrive. Meer rustige (en grappige) momenten hadden Smurfs: The Lost Village zeker geen kwaad gedaan.
In zijn geheel is Smurfs: The Lost Village dan ook een behoorlijk doorsnee kinderfilm vol kinderhumor, popliedjes en afleidingsmanoeuvres. De animatie is indrukwekkend, het verhaal is aardig en de confrontaties met Gargamel zijn hier en daar best amusant, maar de echte charme blijft uit.
Na avonturen in New York en Parijs verblijven de Smurfen dit keer in hun eigen wereld.
Het scenario van De Smurfen minder oubollig dan vroeger en de grapjes zijn scherper. Het resultaat is een genietbare film waarin Smurfin op zoek gaat naar wie zij eigenlijk is.