Zijn kindertijd in Tocopilla achter zich latend volgt de jongeling Alejandro Jodorowsky zijn ouders naar Santiago de Chile. Lijdend onder zijn gebrek aan zelfvertrouwen en de druk van de familie moet hij zijn eigen pad zien te vinden. De hoofdstad zit echter vol van talentvolle artiesten en dichters en dit zorgt voor de perfecte omgeving voor Alejandro om zich aan zijn ketens te ontrukken.
De meest ontroerende scènes zijn die met de regisseur zelf, wanneer hij zijn jongere alter ego influistert dat het allemaal goed komt en de slotscène, waarin Jodorowsky, voor zijn vertrek naar Frankrijk, zijn vader het afscheid geeft dat hij eigenlijk had willen doen. Fascinerend, humoristisch, magisch.
Poesía sin fin is grotendeels mogelijk gemaakt door crowdfunding. Jodorowsky gaf er 'dinero poetico' (briefjes poëtisch geld waar je niets voor kunt kopen) voor terug. Maar zijn grootste gift is de film zelf. De strijd, creativiteit, moed en vrijheid die Jodorowsky's autobiografisch filmgedicht laat zien, strekken eindeloos ver en raken ons diep in onze ziel.
Soms loopt de route dood of lijkt Poesía sin fin, als volhardend pleidooi voor een dichterlijke levenshouding, een preek zonder eind. Maar vaker betovert de verbeeldingskracht en ontroert het wanneer Jodorowsky persoonlijk in beeld komt, als de oude meester die zijn jongvolwassen zelf moed inspreekt.
Over the top, maar altijd doodeerlijk, passioneel en aanstekelijk verteld.
Je zou iedere scène van Poesía Sin Fin los moeten omschrijven om duidelijk te maken wat je precies van deze film kunt verwachten. De basis blijft een gevoelig en heel persoonlijk verhaal over hoe hij zichzelf ontdekte als kunstenaar en moest accepteren dat hij nooit zo zou worden als zijn vader wilde.
Wat de film helaas erg mist is een spanningsboog. Je zit vooral naar uitzinnige mensen te kijken zonder dat het ergens heen gaat. Wat je ook echt mist zijn een paar kalme, verbindende scènes. Mensen die gewoon een beetje eten en kletsen. Zulke breaks hadden de film toegankelijker en meer volwassen kunnen maken, hadden de karakters meer mens kunnen laten zijn.
De film spiraalt en vlindert rondom die ene grote vraag: zijn het de poëzie en de verbeelding die onze blik op de wereld kleuren? Of zijn dichters en fantasten de echte scheppers van de werkelijkheid?
Een energiek en carnavalesk totaalkunstwerk, sensueel en ontroerend, gewijd aan leven en schoonheid.