Het is 1831 en de Afro-Amerikaan Nat Turner (Nate Parker) brengt zijn dagen door als slaaf in Virginia. Hij wordt door zijn eigenaar Samuel Turner (Armie Hammer) hard aan het werk gezet en de slavendrijver Raymond Cobb (Jackie Earle Haley) zorgt ervoor dat niet alle werkdagen zonder slag of stoot verlopen. Met hulp van een prediker genaamd Walthall (Mark Boone Junior) en gesteund door verscheidene lotgenoten komt Nat tegen de heersende blanken in opstand.
Gedurende heel Nocturnal Animals wachtte ik op iets. Een moment waarop de film tot mij ging spreken. Want ik zag een film die connecties en betekenis suggereerde de ik niet voelde. Of niet begreep.
Een nogal romantische en traditionele waarschuwing die alles uiteindelijk toch weer netjes verdeelt in 'vals' en 'authentiek'. Die ontregelende openingsscène en Fords artistieke pretenties onwaardig.
Ford is formeel: je blijft trouw aan mensen die je in je hart draagt. Toegegeven, hij had het eenvoudiger kunnen zeggen, maar als je geniale trekjes hebt, ga je liever voor een veelgelaagd meesterwerk.
Soepel verweeft Tom Ford die drie verschillende verhaallijnen, waarbij de fictieve werkelijkheid uit het boek het verleden op een verwrongen manier weerspiegelt en het heden beïnvloedt.
Nocturnal Animals is een bezwerend, pijnlijk rauw en fantastisch geacteerd wraakverhaal, waarin alles draait om zwakte: Tony, die ooit het verwijt kreeg een slappeling te zijn, toont met het personage Edward de uiterste consequenties van die beschuldiging.
Met opnieuw een fenomenale film kijken we met veel smart uit naar de derde film van regisseur Tom Ford, dat hij namelijk voor een tweede keer zo briljant uit de hoek komt kan haast geen toeval meer zijn.
Dus ja, het is een ingenieuze puzzel die Ford uit de reeds uit 1993 stammende cultroman 'Tony & Susan' van Austin Wright wist te puren. Een interessante theorie is trouwens dat het Tony-personage geen alter ego is van Edward, maar van Susan. Wie met die insteek de film nog eens opnieuw bekijkt, mag zich schrap zetten voor een even intrigerende, maar toch totaal andere kijkervaring.
Wanneer de film begint vraag je jezelf af waar het verhaal naartoe zal gaan, maar tegen het eind zal je waarschijnlijk zeer geïntrigeerd zijn. Nocturnal Animals is daarmee een fascinerende thriller die het absoluut waard is om te bekijken in de bioscoop.
De film fascineert. Vanaf het wat Lynchiaans aandoende begin met de dansende oudere, bijna naakte zwaarlijvige dames stel je je vragen over achterliggende betekenissen en dubbele bodems. Stilistisch is de film af.
Weet echter wel dat ie in de sneak-zaal in de lokale (en commerciële) Pathé-bioscoop niet geweldig aansloeg bij de meerderheid. Daarvoor zat de puzzel mogelijk wat te moeilijk in elkaar en was ie bij vlagen ook wat rustig, maar in een filmhuis verwacht ik wel dat deze het goed zal doen, zeker ook gezien Fords kunstzinnige ambities en achtergrond.
Wederom toont Ford niet enkel esthetisch kloppende plaatjes (die met de vele luchtshots en close-ups wel het vermelden waard zijn), maar weet hij door te dringen tot de ziel van zijn personages en publiek.
Met Nocturnal Animals werpt de voormalige modeontwerper zich opnieuw op als één van de meest begaafde cineasten van onze tijd. Maar voor wanneer is die nieuwe lijn zonnebrillen?
Nocturnal Animals is voor een tweede film van een regisseur die van oorsprong modeontwerper is, erg goed. Niet alleen het verhaal is sterk, ook de acteurs leveren perfect acteerwerk. De situatie waarin Tony belandt sleept je als kijker mee naar een verhaal, dat tot de laatste minuut erg boeiend blijft.
De spanning maakt Nocturnal Animals een dijk van een film. Enkele minpuntjes zijn de verwarrende verweving van de verhaallijnen en flashbacks die het geheel af en toe onduidelijk maken. Desalniettemin tovert regisseur Tom Ford met Nocturnal Animals een prachtig drama uit de hoge hoed, dat je nog lang zal bijblijven.
Dat de rare mix van Nocturnal Animals als één geheel voelt, is op zich al virtuoos: een heftige nagelbijter, melancholieke romance en pinnige satire naadloos tot haute couture genaaid.
Dat laatste verhaal - dat we zien gebeuren wanneer Susan het leest - is een razend spannend verfilmde thriller over hoe het gezin van Tony (ook Gyllenhaal) geterroriseerd wordt door een handvol rednecks.
