Jaren 80, Miami. Dit verhaal focust zich in drie hoofdstukken op de jeugd, puberteit en volwassenheid van een Afro-Amerikaanse man die zich in de turbulente stad Miami probeert staande te houden. Hij wordt gepest op school en thuis is het leven hard voor hem. Hij probeert zichzelf te ontdekken en liefde te vinden ondanks zijn worstelingen met zijn achtergrond en seksualiteit.
Moonlight groeit, vooral na het verlaten van de filmzaal; wanneer je het verhaal overdenkt, bespreekt en op je in laat werken. Actueel en dringend nodig. Vooral in het conservatieve Amerika, maar zelfs ook in het vrijdenkende Nederland.
Moonlight toont het leven als een groeiproces: Chiron ondergaat gedaanteverwisselingen, zijn identiteit en mannelijkheid zijn constant in beweging. Helemaal uniek is dat verhaal niet – er zijn zelfs bepaalde gelijkenissen met Rundskop – maar de zachtheid en de nuance waarmee Barry Jenkins het allemaal filmt, maken Moonlight onvergetelijk.
Alle drie de acteurs die Chiron spelen lijken op elkaar, maar lijken ook tot in detail het karakter eigen te hebben gemaakt. Het onzekere praten, de onzekere houding, maar ook de standvastigheid om iets van je leven te willen maken. De goede soundtrack speelt daarbij een rol, want ook daaruit blijkt dat hij niet altijd een keuze maakt.
Films die het leven van een personage willen doorgronden hebben er nogal een handje van om incompleet te voelen of juist veel te lang te duren. Hier zitten we gelukkig precies in het midden en krijgen we enkel de broodnodige delen uit het leven van het hoofdpersonage te zien, alles met een totale speelduur van nog geen twee uur.
Moonlight is een even gewaagde als indrukwekkende film. De film schetst op een subtiele wijze het harde leven op de straat voor een opgroeiende donkere jongen, terwijl deze ook nog worstelt met zijn ontluikende homoseksualiteit.
Weinig regisseurs zou het lukken om in zo'n wespennest elke zweem van sentiment of prekerigheid te ontwijken. Jenkins slaagt er met verve in en bouwt met vaste hand naar een bescheiden maar indringende loutering toe. Daarmee levert de jonge regisseur onmiskenbaar een van de mooiste en rijkste (maar tegelijk erg toegankelijke) films van de laatste jaren af.
Ja, nogmaals: ga deze film zien! Als mijn woord niet genoeg is, kijk 'm dan omdat de plaatsing van zo’n verhaal, juist in die superstoere urban-wereld, niet alleen ontzettend opvallend en gedurfd is, maar het door de makers met zo'n gevoeligheid is aangepakt dat ik verwacht dat deze film ontzettend veel voor homo-emancipatie kan doen, misschien juist wel door hier geen nadruk op te leggen..?
Het is echter de leeftijdstriptiek die de sterkste troef vormt van de film. Hoewel de drie hoofdstukken hetzelfde personage behandelen, voelen ze haast als drie aparte films, met drie verschillende acteurs die allen evenzeer het stuk dragen in de rol van 'hun' Chiron. Jenkins weerhield het trio ervan elkaar te ontmoeten, waardoor imitatie werd uitgesloten en ieder zijn eigen draai gaf aan de rol.
Moonlight is oorspronkelijk een schooldrama, geschreven door Tarell Alvin McCraney, dat dient als basis voor de film. Voor Jenkins was het een gelegenheid om de herinneringen aan zijn eigen kinderjaren te vertalen naar het witte doek, gesteund door de poëtische taal van McCraney.
Dit is bijzonder ontwapenende, doorvoelde cinema, waarin verlangens rond liefde en seksualiteit botsen met verwachtingen over mannelijkheid en seksuele en raciale identiteit.