Geholpen door zijn hernieuwde geloof in de mensheid en geïnspireerd door de onzelfzuchtige Superman, werft Bruce Wayne (Batman) zijn nieuwe kompaan Diana Prince (Wonder Woman) om een nog grotere vijand onder ogen te komen. Batman en Wonder Woman werken snel samen om meer rekruten te krijgen voor deze strijd. Maar ondanks deze helden - Batman, Wonder Woman, Aquaman, Cyborg en The Flash- is het misschien al te laat om de aarde te redden van een grootse aanval.
De geweldige vertolkingen, iconische personages, hun interacties met elkaar, de epische actie en visuele stijl maken van Justice League op slag één van de grootste, belangrijkste, beste en gewoon fun superheldenfilms tot hiertoe
Ik ga altijd wat mijn wenkbrauwen fronsen wanneer we een review-embargo opgelegd krijgen tot enkele dagen voor de bioscooprelease. En na het zien was me meteen duidelijk waarom die embargo er is gekomen. Niet zozeer omwille van de spoilers - het verhaal is daarvoor te mager - het resultaat is echter één gigantische puinhoop.
Justice League mist cohesie waardoor je het gevoel krijgt dat je telkens per scène naar een korte film zit te kijken. Ja, er zijn verbindende elementen, maar die zijn simpelweg niet sterk genoeg.
Justice League weet te vermaken en is makkelijk verteerbaar. Het zijn voornamelijk de interacties tussen onze helden die ervoor zorgen dat de film overeind blijft staan. Een kleine verbetering ten opzichte van andere DC-films, maar deze helden verdienen zoveel beter.
Een weinig interessante imitatie van The Avengers, maar dan met Batman, Wonder Woman en een schurk van de Aldi.
Samen de wereld redden is dagelijkse kost voor superhelden. Origineel is Justice League dan ook moeilijk te noemen, maar de uitvoering is dit keer wel prima in orde.
Geen wonder dat het resultaat wankel oogt. Justice League is nu eens gehaast, dan weer breedsprakig en schiet van bloedige ernst door naar flauwe grapjes.
Justice League is door het hoge tempo en een erg leuk verhaal een pak beter geworden dan in eerste instantie gevreesd werd. Het niveau van Wonder Woman wordt niet gehaald, maar de film is een stuk beter dan bijvoorbeeld Batman v Superman: Dawn of Justice.
De film is een leuke zit van net iets meer dan 2 uur. Helaas lijkt het nog steeds een beetje op een Batman-film met een paar extra helden. Stiekem hadden ze de film ook "Batman and the Justice League" kunnen noemen, maar dat mag niks wegnemen van de actie die de film toch goed maakt.
Als er iets goed moet zijn in een superheldenfilm, dan is het wel de slechterik. Hij is supersterk, maar ook supersaai. Op geen enkel moment geeft hij echt een goede reden waarom hij doet wat hij doet, het is simpelweg de enige reden van zijn bestaan zo lijkt het.
Het verhaal springt van de hak op de tak en het steekt soms onlogisch in elkaar. Toch is het deze keer minder storend, omdat de actie dik op orde is en er ruimte is voor humor. Daar is de gevatte Ezra Miller als The Flash grotendeels verantwoordelijk voor hoewel ook Jason Momoa als de stoere Aquaman soms grappig uit de hoek kan komen.
De interactie tussen alle helden komt overtuigend en sterk over. Bovendien zijn enkele actiemomenten, de meeste op het conto van The Flash, echt genieten geblazen voor DC-fans.
Het verhaal wankelt soms een beetje, maar de personages en de toon zitten zeer goed. Ondanks de moeilijke start van het DC Cinematic Universe is Justice League na Wonder Woman weer een stap in de goede richting.
Justice League werd een grabbelton van al dan niet bekende helden en invalshoeken.
Justice League overstijgt het niveau van Batman vs. Superman, maar weet nog niet te overtuigen. Daarmee is het wel een vermakelijke film, maar niet een hele goede.
Justice League maakt opnieuw pijnlijk duidelijk dat de producers geen vertrouwen hebben in hun product en het talent erachter.
Justice League is een teleurstelling voor ons, want het mist vertrouwen. Blijf focussen op solo-films, jongens, want de personages maken alles goed, maar samen zijn ze te steriel.
Het lijkt wel alsof er een verzameling studioslaafjes aan de zijlijn van de set stond om zorgvuldig te checken of de "juiste" ingrediënten de revue passeerden: Aquaman debiteert stoere zinnetjes om de macho’s in het publiek te plezieren, The Flash zorgt voor de comic relief en Cyborg moet de Afro-Amerikaanse kijker tevreden stellen.
De schrijvers hebben wel pogingen gedaan om de personages dichterbij elkaar te brengen, maar die voelen wat geforceerd aan. Het komt vaak niet verder dan een flauwe oneliner.
