Vijf studenten geneeskunde zijn geobsedeerd door het mysterie van wat er na de dood gebeurt. Ze starten dan ook met een gewaagd en gevaarlijk experiment: door hun hart voor een korte periode te stoppen, veroorzaken ze een bijna-doodervaring. Hierdoor krijgen ze inzicht in het leven na de dood. Maar hun experimenten worden steeds gevaarlijker en uiteindelijk worden ze achtervolgd door de zonden uit hun verleden, die opgeroepen worden door de paranormale gevolgen van hun bezoekjes naar "de andere kant".
Anno 2017 is een nieuwe generatie aan zet. Maar waarom? Wat voegt deze remake van een toch al niet briljante film toe? Dat het vrijwel nooit spannend wordt, helpt de zaak ook al niet.
Wanneer de personages de ontmoeting aangaan met de mysterieuze illusies die hun leven bedreigen, verandert de film in een mengelmoes van genres waar je je als kijker geen weg meer in weet. Bovendien zijn de meeste trauma’s uit het verleden waar de studenten mee worden geconfronteerd te banaal voor woorden.
Los van de karakters, en de onbegrijpelijke plotwendingen zoals deze waarin het hoofdpersonage halverwege de film verdwijnt, is het eigenlijk ook een behoorlijk saaie films met het ene cliché die het andere opvolgt.
Nu heeft Hollywood dat toch geprobeerd: met een gelijknamige film die wordt gepresenteerd als een vervolg. Terwijl het eigenlijk een remake is die elke hartenklop ontbeert.
Een idiote thriller: de remake van Flatliners is volstrekt overbodig.
De regisseur van de (Deense) Millenniumtrilogie regisseert op automatische piloot. Alles lijkt hier computergestuurd. Met een volslagen zielloos, stijlloos, fantasieloos en bijwijlen tenenkrommend gedoe als resultaat.
Deze remake van Joel Schumachers Flatliners had helemaal niet gehoeven. Zeker niet op deze termijn.
De moderne Flatliners ontstijgt het redelijke origineel niet, en staat op zichzelf ook niet echt stevig in de schoenen. Helaas weet Flatliners zijn inhoudelijk interessante thema’s geweldig te negeren, en daardoor is Flatliners, net als de hoofdpersonages, ten dode opgeschreven.
Flatliners verspeelt zijn potentie door te veel te steunen op horrorclichés.
Het is werkelijk onbegrijpelijk hoe men het verhaal dat ook heeft gediend voor de originele film uit 1990, zo heeft kunnen laten ontsporen.
Flatliners voelt uiteindelijk meer aan als een zwakke aflevering uit de Final Destination-franchise dan als een waardige remake van Schumachers film. En van de potentiële zwarte humor wordt nooit gebruik van gemaakt.
