Het verhaal speelt zich af tijdens de rassenrellen van 1967 in Detroit. Wanneer de politie een inval doet bij een bar die geen vergunning heeft en 82 mensen arresteert breken er gewelddadige rellen uit. Pas vijf dagen later komt er een einde aan het geweld. Uiteindelijk komen 39 mensen om het leven en enkele honderden raken gewond.
Met 143 minuten is het een lange zit maar uit de film blijkt al snel waarom de tijd moest worden genomen om dit verhaal te vertellen. Het lukt Bigelow de individuele ervaring van haar personages voor, tijdens en na het incident overtuigend in beeld te brengen.
Bovendien weet ze ons, met name in het broeierige en zenuwslopende middendeel, aan het scherm te kluisteren. Maar hoe nauwgezet ze de geschiedenis ook laat herleven, ze laat ons achter met te veel vragen. In het kader van #BlackLivesMatter en aanverwante bewegingen zijn we naarstig op zoek naar verklaringen. En die geeft ‘Detroit’ ons helaas niet.
Uiteindelijk is het aan de individuele kijker om te bepalen of deze film een goedbedoelde maar misplaatste poging is om belangrijke thema's aan te kaarten, of een eye-opener die we juist nu nodig hebben. Als beide groepen de film maar gaan kijken.
Detroit confronteert het publiek met de harde realiteit van wat er in het Algiers Motel is gebeurd. Dit maakt de film geen makkelijke zit, maar wél een ervaring die je niet snel zult vergeten.
Onthutsend drama plaatst je in de schoenen van zwarte Amerikanen.
Zo intens als de aanloop en dat sensationele middendeel, zo bloedeloos is de afronding van Detroit als rechtbankdrama. De drang om volledig te zijn, breekt de filmmakers op.
Detroit is en blijft een "belangrijke" film. Dat klinkt groots en pretentieus, maar volgens mij is dat kwaad maken van mij over het onrecht in zulke films toch één van de eerste stappen richting een (wat collectiever) bewustzijn dat white privilege nog overal ingebakken zit in onze samenleving.
Detroit is pijnlijk adembenemend, verstikkend zelfs, zinderend. Maar ook pijnlijk onbeholpen en onzeker. Detroit is een onhandige film die uiteindelijk als een gemiste kans aanvoelt.
Dat levert een kijkervaring op die je bij tijd en wijle bij de keel grijpt. Het fysieke en verbale geweld is heftig. Wat hij in zijn scenario daarentegen niet heeft gedaan is licht werpen op de context en achtergronden van deze rellen.
De tweede akte, het Algiers Motel-incident, vormt het hart van de film en is, ook voor de filmkijker, een claustrofobische en zenuwslopende ervaring. Het is nagenoeg in real-time en quasi-documentair gefilmd.
Het beste deel van de film is het lange middengedeelte. Daarin laat Bigelow vrijwel in real time de brute overheersing en mishandeling zien van de doodsbange mannen in de bewuste nacht.
Met zijn 143 minuten is Detroit een wat lange film, maar vertelt deze wel een boeiend en vooral schokkend stukje geschiedenis. Doordat het verhaal gebaseerd is op een waargebeurd incident en vooral ook door het goede acteerwerk, is dit drama zeker de moeite waard om te kijken.
In het derde luik schakelt Bigelow van een nagelbijter naar een rechtbankdrama. Een heel interessante aanpak, want ze had dat deel makkelijk kunnen samenvatten in een paar zinnen op een pancarte.
