1989, Berlijn. Vlak voor de val van de Berlijnse muur, wordt een MI6-agent dood aangetroffen. Op zak had hij waardevolle informatie, een lijst met alle namen en details van Amerikaanse, Engelse, Russische en Franse spionnen. De lijst is echter verdwenen. Lorraine Broughton, een doorgewinterde spionne zonder banden met Berlijn, wordt door de MI6 erop uit gestuurd om de lijst te vinden om zowel haar zelf als de wereldwijde geheime diensten te beschermen.
Het zit er dik in dat 2017 het filmjaar wordt van de vrouwelijke actieheld. Na de succesfilm Wonder Woman is het nu de beurt aan Atomic Blonde met Charlize Theron in de hoofdrol.
Atomic Blonde bevat genoeg keiharde actie om je twee uur lang kostelijk mee te vermaken. Charlize Theron is in optima forma als oogverblindende en dodelijk gevaarlijke spion.
Theron lijkt haar niche te hebben gevonden in Hollywood: actiefilms met badass-vrouwen in de hoofdrol. Haar uitstraling is krachtig genoeg om het publiek van begin tot eind te boeien.
Maar wat heb ik mij kostelijk geamuseerd, want het is dus niet gewoon maar een vrouwelijke versie van John Wick geworden. Het is veel meer een spy-thriller die een beetje de anti-pool is geworden van James Bond, een "James Blond" if you will.
Een actiefilm waarin personages er ook daadwerkelijk afgemat uitzien na een slopend man tot vrouw gevecht; heerlijk! Tot bloedens toe, blauwe plekken, buiten adem en wankelend op de benen. Hier kan zo'n onrealistische alle-leeftijden-pleaser gewoon niet aan tippen.
Dankzij de aardige, wat afwijkende vormgeving en decors (veel graffiti, neonlicht, een aftands bioscoopje dat Stalker van Andrej Tarkovsky vertoont) en twee uitmuntende, ogenschijnlijk in één ononderbroken take gedraaide actiescènes stijgt Atomic Blonde toch boven de middelmaat uit
Al met al is Atomic Blonde een film met goede acteerkwaliteiten en ijzersterke actie als het in beeld verschijnt, maar het verhaal is gewoonweg een rommeltje en niet origineel genoeg.
Actiescènes die prachtig in beeld worden gebracht, de spanning opvoeren en de begeleiding van toepasselijke en herkenbare songs uit de jaren tachtig hebben, maken Atomic Blonde uniek.
Wat zich dan ontspint is vooral een aaneenschakeling van erg vette actiescènes, die op vergelijkbaar niveau staan met die in de betere Bourne-films.
Leitch is erin geslaagd het spionnengenre uit de tijd van de Koude Oorlog nieuw leven in te blazen. De driedubbele plottwist in de epiloog is wat gortig, maar het zij hem vergeven.
Charlize Theron is een filmster, een moordgriet, een diva, een stoeipoes en een godin in één.
Atomic Blonde wil dolgraag een lekkere film zijn. Veel verder dan dat komt deze actiefilm met Charlize Theron echter niet.
Het is zo hard en vuig, dat het bijna lachwekkend is.
Atomic Blonde is een film vol jaren '80 sfeer en actie. Het is een spionagefilm die iets doet denken aan James Bond, maar dan met een vrouw in de hoofdrol. De film kent hier en daar wat minpuntjes maar weet over het algemeen prima te vermaken.
