Dankzij een revolutionaire technologie die het beleven van genetische herinneringen mogelijk maakt, kan Callum Lynch in de huid kruipen van zijn voorvader Aguilar tijdens de 15e eeuw in Spanje.
De film van regisseur Justin Kurzel doet een verwoede poging om de wereld van Assassin's Creed uit te werken, maar slaagt daar amper in. De motivaties van onze helden blijven vaag, net zoals het doel van de schurken.
Oké, die uitklapbare polsmessen blijven behoorlijk cool, maar daar maak je nog geen behoorlijke actieprent mee. Ons advies: schuif liever nog eens Assassin’s Creed 2 in de Xbox. Veel toffer.
Assassin's Creed is een vermakelijke bloedloze film geworden, die dan wellicht niet helemaal trouw is aan de games, maar wel op elk gebied weet te entertainen. De actie is in overvloed aanwezig en wordt ondersteund door geweldige effecten en een absoluut leuk verhaal.
Maar wat daadwerkelijk miste was regelmatig de uitleg wat er nou daadwerkelijk gebeurde in de film. Zeer regelmatig heb je het zelfde idee als de hoofdpersonage: What the fuck is going on?
Oké, de actiescènes mogen er zijn en plaatsen de toeschouwer midden in het gebeuren. Fijn! Het acteursensemble is ook niet min. Dus ja, Assassin's Creed is zo een beetje mossel noch vis. Enerzijds mislukt, anderzijds vermakelijk met hier en daar enkele beestige scènes.
Ik verwachtte niks, kreeg alle ruimte in m’n hoofd om interessante gedachtes te vormen, en liep na afloop naar buiten met een glimlach, omdat ik met m’n Pathé Unlimited Card enkel een 3D-toeslag had hoeven betalen.
Op het eerste gezicht lijkt alles te kloppen: kostuums, locaties, verhaal en een stedelijke speeltuin voor de iconische parkourtaferelen. Onder deze details zit echter een zielloze misinterpretatie verstopt die zich mag aansluiten bij de rij verpeste gameverfilmingen.
Minder leuk is de film zelf. Ondanks dit eigenlijk vrij belachelijke verhaal is Assassin's Creed bloedserieus en valt er weinig humor te bekennen.
En iedereen, Fassbender inbegrepen, staat zo stijf, serieus en vreugdeloos te acteren dat u zich misschien net als wij zult afvragen: waar is de fun? En de kans bestaat dat u net zoals wij tot de conclusie zult komen dat ook het langverwachte Assassin's Creed er niet in slaagt om de vloek op te heffen die op computerspelverfilmingen rust: het blijft wachten op de eerste écht fantastische adaptatie.
Verwacht geen zinnig verhaal. Of liever: verwacht helemaal geen verhaal. Assassin's Creed is voornamelijk vormgeving en actie, plus een batterij computereffecten, waarin ook wat personages rondlopen.
Zijn ernstig en intens spel vloekt met de beroerde dialogen en de zwakke plot. Wat geneuzel over vrije wil maakt geen The Matrix in een historisch sausje van een The Da Vinci Code voor verstokte fans van het game.
De opeenvolging van acrobatische lijf-aan-lijfgevechten zorgt echter al snel voor eentonigheid, want enige bekommernis om de personages is ver te zoeken.
Een jaar en 4 gameverfilmingen verder en Hollywood is zo goed als geen steek opgeschoten, want Assassins Creed valt in het rijtje der echt mislukte gameverfilmingen. In tegenstelling tot het vermakelijke Angry Birds en het mooie Warcraft.
Door de geforceerde dialogen, het overdreven inzoomen op symbolische objecten en de tientallen bijfiguren krijgen de hoofdpersonen geen ruimte om tot leven te komen. En dan worden zelfs geweldige actiescènes waarin ze van dak naar wasdraad naar kerktoren springen niet spannend.
En als de climax van het magere, Dan Brown-achtige plot achter de rug is, zal zelfs de grootste Assassin's Creed-fan moeten beamen dat het veel, veel beter had gekund.
Assassin’s Creed is een erg vermakelijke film waarbij je tot aan het einde vol spanning blijft kijken. Men is erg trouw gebleven aan het bestaande materiaal van de videogames en verwerken deze ook subtiel in de film.
Michael Fassbender duikt de gamewereld in met de assistentie van zijn Macbeth-maat Justin Kurzel. Samen produceren ze een ongewoon actiedrama dat met zijn lijf-aan-lijfgevechten en filosofische bespiegelingen aan The Matrix doet denken.
De manier waarop het verhaal uit de doeken wordt gedaan is vooral erg vervelend. Dat komt onder meer door de bijzonder slap geschreven dialogen en onbegrijpelijke beslissingen, maar vooral door de continue afwisseling tussen heden en verleden.