Het is enkele jaren geleden dat de dochter van een poppenmaker en zijn vrouw op tragische wijze om het leven is gekomen. Inmiddels verwelkomen ze een non en enkele meisjes uit een gesloten weeshuis in hun huis. Al snel worden zij het doelwit van de bezeten creatie van de poppenmaker, Annabelle.
De meeste schrikmomenten vallen tot op de seconde exact op de te verwachten momenten en het thema van bezeten figuren - en de uitwerking ervan - zijn zó bekend dat we 't allemaal kunnen dromen.
Als horrorprent doet ie wat hij moet doen.
Annabelle: Creation is een simpele "spookhuis" film. Niet baanbrekend, maar zeer effectief. Ik kijk nu al uit naar de volgende Conjuring spin-off: The Nun (2018).
Spijtig dat de zorgvuldig opgebouwde spanning pijlsnel wegvloeit wanneer de demoon die leeft in een ogenschijnlijk bewegingsloze porseleinen pop zich manifesteert als "I want your soul"-kermend monster met vieze klauwen en grote tanden.
Horrorfilms moet je natuurlijk met een korreltje zout nemen, maar enige interne logica is essentieel. Maar als de logica ver te zoeken is, ebt de spanning razendsnel weg. In Annabelle: Creation blijven zodoende weinig enge momenten over.
David F. Sandberg weet hoe hij de universele angst voor de duisternis kan uitbuiten.
Het oude huis komt geweldig naar voren met haar krakende vloeren en piepende deuren. Heerlijk.
Sfeervolle bangmakerij die nergens de conventies van het genre uitdaagt.
Annabelle: Creation is sfeervol en eng - nou ja, het eerste uur. Daarna wordt de film te expliciet en uitleggerig.
Een bovennatuurlijke thriller die je kunt bekijken als een variant op Child’s Play - maar dan met meer stijl en minder gevoel voor humor.
