De zussen Kate en Lisa zijn klaar voor een onvergetelijke vakantie in Mexico. Wanneer zich de gelegenheid aandient om in een kooi grote witte haaien te bekijken is Kate erg enthousiast. Na enige overredingskracht gaat Lisa ook akkoord en niet veel later bevinden ze zich twee uur van de kust van Huatulco om oog in oog te gaan staan met de roofdieren.
Uiteindelijk is 47 Meters Down niks meer dan een zooitje. Hou je van haaienfilms? Ga dan alsjeblieft Jaws nog een keer bekijken.
Wie na het kijken van 'Jaws' niet meer in zee durft te zwemmen, mag zeker niet gaan kijken naar 47 meters down. Maar dat zou zonde zijn, want het gaat hier om een bedrieglijk simpele maar heel effectieve thriller.
Als de kabel van de kooi breekt en de gekooide meiden naar de diepte storten, begint de horror pas echt. Het is donker, de zuurstof is beperkt en buiten de kooi loeren bloeddorstige monsters. Stikken of mogelijk worden opgevreten, wat zou jij kiezen?
Regisseur Johannes Roberts bouwt in 47 Meters Down de spanning vaardig op met fraaie onderwateropnamen, waarbij de kijker wel de vele ongerijmdheden over het hoofd moet zien.
In feite zit u hier te kijken naar een lang uitgerokken versie van die beroemde scène in ‘Jaws’ waarin Matt Hooper zich door Quint en Chief Brody in een stalen kooi onder water laat takelen en prompt het bezoek krijgt van de Grote Witte.
Dat alles maakt 47 Meters Down doodeng: ongeveer de duur van een zuurstoffles zit je naar adem te happen. Achteraf kun je heel rustig analyseren waarom de film zo goed werkt, tijdens het kijken telt maar één ding: de verslavende adrenalinekick die je doet vergeten dat een bioscoopzaal een heel veilige omgeving is.
De film kent af en toe wel wat spannende momenten, maar weet deze helaas niet vast te houden. De zussen zijn daarbij net niet overtuigend genoeg en af en toe veel te hysterisch.
