De film speelt zich tijdens de laatste dagen van het Ottomaanse rijk. Een bescheiden Armeense apotheker, Michael genaamd, verlaat zijn dorp om te gaan studeren in het kosmopolitische Constantinopel. Chris is een Amerikaanse persfotograaf die naar het land is gekomen in verband met geopolitiek en een relatie heeft met de getalenteerde Ana. Wanneer Michael Ana ontmoet, ontstaat er een aantrekkingskracht die zal leiden tot rivaliteit tussen beide mannen. Nadat de Turken zich mengen in de oorlog en bij de Duitsers aansluiten, werpt het Ottomaanse Rijk zich tegen etnische minderheden en zal iedereen, ondanks onderlinge conflicten, een manier moeten vinden om te overleven.
Een belangrijk verhaal uit de geschiedenis van Europa haalt het witte doek, maar doet dat jammer genoeg vooral aan de hand van drie verliefde karakters.
Het wringt, die Bouquetreeks-opzet en aandacht voor het lonken in tijden van genocide. Het vlakke gemoed van al die personages is fataal voor The Promise.
De impliciete belofte aan het Armeense volk om te overleven en hun culturele erfgoed over te leveren aan jonge generaties is veel interessanter dan de 'promise' die Mikael aan zijn geliefde maakt. Het zijn dus niet de plot en personages, maar de onderliggende thema’s die de film overeind houden.
Het hart van de productie zit op de juiste plek, vol mooie acteerprestaties en momenten die echt raken. Er is alleen te weinig nadruk op de bredere context waarin het moorden plaatsvond en hoe de discriminatie tegen de Armeniërs al jaren gaande was, waardoor de film diepgang mist.
The Promise is in veel opzichten een conventionele film, ambachtelijk in elkaar gezet volgens het bekende stramien van het historische epos, met een duidelijke humanistische boodschap. Wat de film bijzonder maakt, is dat het onderbelichte thema van de genocide op de Armeniërs erin aan de orde wordt gesteld. Dat is al bijzonder genoeg.
