Hoewel Kevin 23 persoonlijkheden kent die zijn vertrouwde psychiater Dr. Fletcher heeft aangetoond, bezit hij er nog een die op het punt staat zich te ontwikkelen en alle andere over te nemen. Wanneer drie tienermeisjes zijn ontvoerd, komt het aan tot een gevecht om te overleven tussen de verschillende persoonlijkheden die in Kevin schuil gaan, alsmede voor iedereen die zich om hem heen bevinden.
Split houdt een continu spanningsniveau vast, nooit heel hoog, maar wel altijd aanwezig. Dit is dan ook een prima thriller. Geen rare twists en geen moment over de schreef. Met een volwassen ontknoping die twee afzonderlijke verhaallijnen samenbrengt.
Split gaat over de ontvoering van drie jonge meiden. Het relatief realistische verhaal wordt echter steeds extremer naarmate er meer details over de geestesziekte van hun ontvoerder worden onthuld. Toch doet deze gekkigheid niet af aan de spanning en met name tijdens de climax is het nagelbijten geblazen.
Uiteindelijk blijft enkel McAvoy met het hoofd boven water. En de hoop dat M. Night Shyamalan zijn verwachtingen de volgende keer wel inlost, ook die leeft voort.
De reeks flashbacks die daarnaast door de hele film heen zitten verweven raken daarnaast kant noch wal, al zorgt het aan het eind wel voor een duidelijker beeld, maar wordt de boel weer onnodig lang gerekt. Tot slot probeert Shyamalan de climax toch weer zijn kenmerkende overtreffende trap te geven, maar helaas mondt dit uit in voorspelbaarheid.
James McAvoy zet een beklijvend angstaanjagende psychopaat-personage neer op indrukwekkende wijze. Er zijn momenten dat je, enkel op basis van zijn gelaatsuitdrukking en nog voor hij een woord heeft gezegd, weet naar welke rol/personage hij zonet is overgeschakeld. Het is beangstigend om zien, temeer omdat er bij heel wat scènes geen concrete dreiging uitgaat van hem.
M. Night Shyamalan heeft zich met Split weer teruggewonnen bij het publiek. Zijn film is namelijk van begin tot eind onvoorspelbaar en ontzettend spannend, doch subtiel zoals we van zijn betere werk gewend zijn. Het publiek waarmee ik de bioscoopzaal deelde, was op meerdere momenten verrast en ook mijn mond viel meerdere keren open van verbazing.
M. Night Shyamalan gaat er altijd van uit dat mensen zonder tegenstribbelen meegaan in alle ongelofelijke en bovennatuurlijke elementen die hij uit de hoge hoed tovert. Voor het eerst in lange tijd weet hij dit weer daadwerkelijk voor elkaar te krijgen. Vooral met dank aan zijn weergaloze hoofdrolspeler.
De onderliggende thematiek van Split is interessant, maar komt onvoldoende tot z'n recht. Split springt te vaak tussen exploitatie en diepgang. Het heeft allemaal iets weg van een opgeklopte B-film.
In Split schmiert James McAvoy er verleidelijk creepy op los, maar de film werkt omdat Shyamalans script niet ridicuul wordt. En dan is het direct spectaculair, en mag je hem in één adem noemen met Hitchcock en De Palma.
Shyamalan houdt de touwtjes strak in handen en geeft wijselijk de spotlight aan Mcavoy, die vol op het orgel gaat in een rol die waarschijnlijk de natte droom is van elke acteur. Hij speelt het zó overtuigend dat je – zeker in de geflipte slotakte – het ongeloofwaardige scenario voor lief neemt want ja, helemaal op het eind zit ook nog zo’n traditionele Shyamalansiaanse plottwist.
