Passengers gaat over een een schip waarop mensen eeuwen lang slapen terwijl ze reizen naar een nieuwe planeet. Een storing zorgt ervoor dat een man negentig jaar te vroeg wakker wordt. Hij is klaarwakker en uit angst om voorgoed alleen te blijven, wekt hij een vrouwelijke passagier.
Passengers is een ruimtereis om nooit te vergeten. Niet alleen voor de passagiers van Starship Avalon.
De keuze van Aurora verdient meer tijd, al is deze wel oprecht en geloofwaardig. De onmenselijke beslissing van Jim en de daaropvolgende menselijke reactie van Aurora kloppen gevoelsmatig.
Tot overmaat van ramp lijken de filmmakers zich meer te identificeren met Jim dan met Aurora. Het verhaal wringt zich in allerlei bochten om te laten zien dat hij meer is dan een regelrechte griezel, zelfs nadat Aurora zijn handelen met recht bestempeld als een vorm van moord.
De Noorse regisseur Morten Tyldum, die zijn Hollywood-debuut maakte met The Imitation Game, raakt met het 'Wat als…'-gegeven van het verhaal enkele prangende etische kwesties aan, maar in plaats van daarmee ijzingwekkende science-fiction te maken of huiveringwekkende horror, opteert hij voor een makkelijke romantische komedie, waarbij de reis belangrijker is dan de bestemming.
Passengers biedt dus meer dan voldoende visueel fraais om je aan te vergapen en ondanks de goede bedoelingen van de tandem Pratt-Lawrence wringt het schoentje vooral op het vlak van scenario. Hier zat meer in.
Het opzet had kunnen leiden tot een intelligente film over moraliteit en eenzaamheid, in plaats daarvan is Passengers een combinatie van een weinig overtuigende romance en een zielloze actiethriller.
Niet dat deze film daarmee ineens m’n toplijstje van het jaar binnenrent, want het contrast tussen de (potentiële) grootsheid van de productie en het kleine van de thematiek is wel erg groot en niet volledig perfect uitgevoerd. Toch ben ik erg blij dat ik ‘m gezien heb, en op één of andere manier blijft ie ook best goed hangen, zo twee dagen na het zien...
Pas in de afronding, wanneer meerdere filmclichés de kop opsteken, verliest de film definitief zijn potentie. Dit sterrenvehikel is geen rampenfilm met wat grote namen erop geplakt, maar is zowaar een originele blockbuster die helaas veel moet inboeten door een ambitieuze en warrige tweede helft.
Je kunt het zien als een groot cruiseschip, compleet met winkels, zwembad, speelhal en restaurants. Waar dus alleen onze twee hoofdrolspelers gebruik van maken. Ondanks deze leegte en moderniteit voelt de film niet koud aan; de warmte krijgen wij van het liefdeskoppel.
Het triestigste is nog dat Jennifer - normaal gezien een prima actrice - door toedoen van het ongeïnspireerde script mee de dieperik ingaat: de 'Huh!' die ze op een cruciaal moment dient uit te roepen, staat nu al geboekstaafd als één van de slechtst geacteerde 'Huhs!' uit de filmgeschiedenis.
Passengers biedt verveling in een oogstrelende verpakking maar da's dan ook alles. Nooit gedacht dat saaiheid er zo blits kon uitzien.
Chris Pratt en Jennifer Lawrence zorgen voor een romantisch scifi-drama, 'Titanic' en 'Castaway' vallen elkaar smachtend in de armen.