De film vertelt het verhaal van de evacuatie van geallieerde troepen uit Duinkerken in 1940. Tijdens de Slag om Frankrijk werden Belgische, Britse en Franse soldaten door het Duitse leger vastgehouden op het strand en in de haven.
Met spaarzame dialogen, intense actiescènes en verrassende camerastandpunten stelt Nolan de chaos, het leed en het heldendom van deze gebeurtenissen bijzonder realistisch voor. Hij omzeilt alle clichés van het genre: geen romantisch geneuzel, maar de keiharde realiteit.
Dankzij de bijzondere structuur en de waanzinnige beelden van de film zorgt ervoor dat elke celluloid-fanaat bijna verplicht is om deze film te gaan kijken.
Nolan is er uitstekend in geslaagd Dunkirk menselijk te houden.
Als ik één tip kan geven: GA DEZE FILM ZIEN in een IMAX zaal en probeer ergens op de 7de of 8ste rij voorin te zitten. De 2de WO zal nog nooit zo tastbaar geweest zijn.
Het is de regie van Nolan, en de zenuwslopende soundtrack van Hans Zimmer, die ervoor zorgen dat Dunkirk een ervaring wordt die je op het grote scherm moet meemaken.
De spanning wordt zo hoog opgevoerd, dat het onmogelijk is om met intacte vingernagels de bioscoop te verlaten.
Christopher Nolan heeft geen nazi’s nodig om een goed verhaal over de Tweede Wereldoorlog te vertellen. Zelfs een sterke dialoog of lineair verhaal moeten eraan geloven. Net dat maakt Dunkirk een buitengewoon straffe oorlogsfilm.
De verdienste van Christopher Nolan: hij laat zijn kijker zintuiglijk ervaren hoe futiel het leven van een enkele soldaat is. De afgewisselde perspectieven smelten samen tot één universele oorlogservaring.
Voor zowel ogen en oren is het genieten geblazen, met haarscherpe adembenemende beelden en een indrukwekkend intense score.
En Christopher Nolan? Die kan alweer een geweldige film aan zijn formidabele oeuvre toevoegen!
Anders dan bij de besmeurde beelden van Spielbergs Saving Private Ryan is er nauwelijks een druppel bloed te zien in Dunkirk. Nolan volgt het standpunt van meerdere personages, inclusief hun beperkte kennis over wat er aan de hand is, maar richt zich veel meer op hun onderlinge dynamiek en samenhang dan op hun persoonlijke besognes.
Zoals ik al zei: deze film gaat niet alleen een Oscarnominatie krijgen voor Beste Cinematografie.
De scène is tekenend voor Dunkirk: Christopher Nolan weet een verhaal met een grote schaal te vertellen door in te zetten op de kleine menselijke momenten.
WO II was nog nooit zo tastbaar. Petje af, meneer Nolan. Petje af.
Christopher Nolan doet het weer. Dit oorlogsdrama sleept je mee vanaf het begin en is fenomenaal gemaakt. Bekijk Dunkirk op het grootst mogelijke scherm.
De dreiging dat de nazi's vanuit het niets kunnen toeslaan is op zo goed als elk moment voelbaar. Meer nog dan een oorlogsfilm is Dunkirk een nagelbijtend spannende thriller.
Dunkirk evoceert de historische gebeurtenis als een krankzinnige mix van heldenmoed en egoïsme. Een betere oorlogsfilm zal er dit jaar niet uitkomen. Misschien kunnen we dat "oorlogs" wel weglaten.
Dunkirk is tegelijkertijd cinema op zijn puurst als op zijn meest episch, en voorlopig dé strafste film van 2017. Een zeldzame must-see op het zo grootst mogelijk witte doek in jouw buurt dat je moet gezien hebben. Instant klassieker!
De film blijft zo ongemakkelijk zweven tussen een ietwat sentimentele publieksfilm - al is het publiciteitsmateriaal nog een stuk ronkender dan de film zelf - een tamelijk realistisch oorlogsdrama en hyper-zelfbewuste mooifilmerij.
Een moment van rust is de soldaten én toeschouwers niet gegund. Het aantal dialogen is beperkt en van een echte verhaallijn is geen sprake. Dunkirk schetst een beeld van de oorlog dat bewonderenswaardig én angstaanjagend echt is.
Nolan maakt van zijn oorlogsepos een soort supersonische thriller, inclusief een puzzeltje rond het tijdsverloop van de verschillende acties. Maar het menselijke drama blijft daarbij achter. De mannen zijn vooral stereotypen, zoals de soldaat die door Mr. Marson uit zee wordt gevist, en ostentatief rillend een shellshock moet verbeelden.
Doordat er weinig dialoog is, ligt de focus voornamelijk op het verhaal. En laat dat juist hetgeen zijn waardoor je deze film zeker moet zien.
Christopher Nolan vermengt de intensiteit van de openingssequentie uit Saving Private Ryan met een stevige scheut Kubrick en overgiet het geheel met een hitchcockiaans thrillersausje. Resultaat: een WO II-film die werkelijk one of a kind is.
