Francis Poncho Poncherello en Jon Baker werken als motoragenten bij de California Highway Patrol (CHiPs). Ze werken in en rond Los Angeles en zien toe op snelheidsovertreders en autodieven, helpen gestrande automobilisten, assisteren paramedici bij ongevallen en assisteren soms bij onderzoeken. Al snel komen ze in een situatie als geen ander, wanneer een sadistische voormalig agent en zijn huurmoordenaar een ravage aanrichten in de stad.
Waar het mis gaat is het verhaal en de toon van de film. Allebei springen ze van de hak op de tak. Het verhaal gaat zoveel kanten op dat het lastig is om één simpel narratief te volgen. De toon van de film doet hetzelfde, van komedie, naar drama, naar lugubere actiescènes.
Net als zoveel andere moderne komedies ziet CHiPs de luchtigheid van het genre als een vrijbrief voor slordigheid. Verhaallijnen worden verwaarloosd of gewoon vergeten en ook de montage laat vaak te wensen over.
Die doorsnee 'buddycop'-formule van tegenpolen die tegen wil en dank elkaars partner worden, levert best een vermakelijke zit op, ondanks een overdaad aan puberale seksgrapjes.
Ooit was Chips de voorloper van meer en minder flauwe politiekomedies als Beverly Hills Cop, Police Academy en The Naked Gun, nu gaat de boel ten onder aan tenenkrommende, misogyne en homofobe grapjes over kontlikken, sexting en diarree.
Als je zin hebt in een vette film met je maten, dan biedt CHIPS heerlijk simpel maar goed gemaakt vermaak. Af en toe lekker op en ook over het sukkelige randje, wat menig mannengroep wel zal herkennen. Ja, CHIPS is een heerlijke en zichzelf totaal niet serieus nemende actiekomedie…
De zo nu en dan aardig uitgevoerde motorstunts maken hierbij wel wat goed, maar verder doet Chips te weinig om zich te onderscheiden van de middelmaat.
Laat maar voorbijzoeven.
