Laerte, een getalenteerde violiste, heeft er altijd van gedroomd deel uit te maken van het symfonisch orkest van São Paulo. Verslonden door plankenkoorts mislukt ze echter bij de auditie en aanvaardt ze vervolgens met tegenzin muziek te onderwijzen aan tieners van Heliopolis, de grootste favela in de stad. Maar in deze vijandige wereld, waar dealers en benden hoogtij vieren, verwerft Laerte een sterke band met haar leerlingen en ontdekt ze onverwachte talenten wat hun leven voor altijd zal veranderen.
De transitie die de jongeren uit de favela ondergaan is met grote stappen, maar eenmaal bij het slot kan een hoop worden goedgemaakt. Je verwacht een moment suprême à la Whiplash (2014), maar wanneer die zou moeten starten zie je de aftiteling. Enigszins teleurgesteld blijf je achter.
Klassieke muziek en de favela’s, dat gaat niet samen. Toch wel! The Violin Teacher raakte geregeld de gevoelige snaar bij ons bij het horen van de prachtige muziek.
De steeds soepelere vertolkingen van Bach, Vivaldi en Pachelbel wringen en botsen met een gruizig milieu vol geweld en ellende. Sympathieke, oprechte film, flink steunend op het melancholieke spel van hoofdrolspeler Lázaro Ramos.
Verrassend zijn deze films zelden, maar soms is de uitvoering zo goed dat dit niet uitmaakt. The Violin Teacher haalt die hoge noot echter niet en blijft in de middenmoot hangen.
The Violin Teacher brengt een hommage aan het aloude verheffingsideaal, maar onderscheidt zich van mierzoete Hollywoodvarianten, zoals Music of The Heart met Meryl Streep, doordat hij de bikkelharde werkelijkheid in de favela's niet verdoezelt.
Tegelijkertijd is het filmverhaal van voormalig wonderkind Laerte die geplaagd door podiumangst en perfectionisme auditie na auditie verknalt en met tegenzin het baantje van muziekdocent aanneemt, zo voorspelbaar dat je je zakdoek al klaar hebt lang voordat de tranen komen.
