Er zijn 20 jaar verstreken. Er is veel veranderd, maar ook veel hetzelfde gebleven. Ex-verslaafde Mark Renton keert terug naar de enige plaats die hij thuis kan noemen. Zijn oude maten Spud, Sick Boy en Begbie wachten op zijn komst, maar ook zijn 'oude vrienden' verdriet, verlies, vreugde, wraak, haat, vriendschap, liefde, verlangen, angst, spijt, diacetylmorfine, zelfvernietiging en gevaar, blijken hem op te wachten. Het duurt dan ook niet lang voordat hij in oude gewoontes dreigt te vervallen.
T2 is gemaakt voor de fans en zal binnen die doelgroep niemand teleurstellen. Gewelddadige uitbarstingen, troosteloosheid en vernietigend druggebruik zijn allen nog steeds aanwezig. Wel jammer is de uitgesproken titelverklaring. Het vleugje mysterie, niet onoplosbaar, maar wel voer voor leuke gesprekken, is beantwoord.
T2 Trainspotting is een briljant vervolg op een volmaakte 90s klassieker. Regisseur Danny Boyle is het verhaal weer meester en verrijkt dit met een uitmuntende cinematografie. Het knappe is vooral dat hoewel de film zich 20 jaar later afspeelt, je echt de indruk hebt dat je naar één lange film zit te kijken.
En was Trainspotting het portret van een tijdsgeest en een generatie, dan is T2 niet veel meer dan het sombere vervolg erop. Hoewel de humor en de energieke montage en beeldregie (hoewel niet zo dol als het origineel) een onverdroten levenslust uitademen, is de ondertoon van deze sequel troosteloos.
Qua maatschappijkritiek is T2 Trainspotting veel te makkelijk, waarbij zich wederom een aan ouder worden gekoppelde gelaten- en onverschilligheid lijkt te openbaren. Want dit zal nooit zo’n indrukwekkend vette film worden voor hedendaagse jongeren, zoals het eerste deel dat wel voor een heel groot deel van mijn generatie was. Jammer!
Als T2 Trainspotting één ding aantoont is het wel dat echte vriendschappen blijven, zelfs met ingebouwde onbetrouwbare factoren. Het is allesbehalve een vlakke vertelling geworden en illustreert dat mensen maar moeilijk kunnen veranderen.
Nu Boyle zichzelf kopieert doet hij dat met de lessen die hij heeft geleerd van de tien speelfilms die hij nadien maakte en zo blijkt T2 Trainspotting eigenlijk een betere film dan het indertijd bejubelde, maar met de blik achteraf toch een beetje eendimensionaal ogende origineel.