Een succesvolle neuroloog woont een familiereünie bij om de dood van zijn vader te herdenken. Door vertragingen, openbaringen en onverwachte gasten worden er politieke en persoonlijke wonden opengereten tussen de familieleden. Al snel wordt de familie verdeeld in strijdende partijen.
De discussies, die niet altijd op elkaar aansluiten en verspringen van Ceaucescu's bewind naar vreemdgaan vanwege behoefte aan orale seks, zijn wel een beetje vrijblijvend. Dat komt ook omdat het aantal personages te groot is om allen goed te leren kennen.
Het geheel vormt ondertussen regelmatig een spiegel voor Roemenië en Europa, met name in de sterke gesprekken over wat we moeten en kunnen geloven van wat officiële media en regeringen beweren en waarvoor we, ook binnen families, kiezen te geloven, of waarvan we doen alsof dat zo is, ook al weet iedereen dat wij ook wel weten dat het een leugen is.
Puiu voegde er het persoonlijke verhaal van zijn eigen overleden vader aan toe, en later ook verwijzingen naar de aanslagen van 11 september en op de redactie van Charlie Hebdo. En toch slaagt hij erin in al die ernst aan de kijker een glimlach te ontlokken
Sieranevada weet de eigenaardigheden van een familiebijeenkomst te vangen en is een opmerkelijke film als je de ontzettend subtiele details eruit kunt halen. Hij mist echter een sterk hart dat alle elementen samenbindt of een scherpe naargeestige toon die de ervaring dragelijker maakt.
Drie uur opgesloten zitten in een klein Roemeens appartementje klinkt als de ultieme arthouse-uitdaging: wie durft het aan? Sieranevada is een uitputtingsslag, maar dat Puiu de complexe familiedynamiek zo au naturel in beeld weet te brengen, getuigt van een enorm talent.
Te neutraal om echt lief te hebben, te origineel om boos op te worden.
