Wat begint als een extravagante treinreis door Europa mondt uit in één van de meest stijlvolle, spannende en aangrijpende mysteries ooit verteld. Dit is het verhaal van dertien reizigers op een trein, waar iedereen een verdachte is. In een race tegen de klok moet één man de puzzel zien op te lossen vooraleer de moordenaar opnieuw toeslaat.
Branagh is zeker niet de beste vertolker van Poirot, dat blijft David Suchet uit de tv-reeks. In de nieuwe interpretatie oogt Poirot stroef en humorloos. Ook blijven enkele verklaringen over de moord onbeantwoord. Dat had Christie nooit geaccepteerd.
Dat er weinig ruimte is voor die personages om zich te ontwikkelen, maakt eigenlijk niet uit. Het gaat erom dat het allemaal mooi oogt en je als kijker inpakt, en daarin slaagt Branagh heel goed.
Het ietwat voorspelbare einde is echter onvergeeflijk en gemixt met de andere tekortkomingen zorgt het ervoor dat Murder on the Orient Express slechts een leuke film voor even tussendoor blijft, en met zo’n regisseur en zo’n cast valt dat toch een klein beetje tegen.
Dit keer regisseert Kenneth Branagh, die meteen ook Poirot speelt. Zijn versie van het verhaal is zo tot in de puntjes verzorgd en gestileerd als Poirots begin-snor.
Het grootste probleem is dat men nauwelijks de tijd heeft/neemt om de twaalf verdachten als personages uit te werken, waardoor hun mogelijke motieven en wie van hen de moord pleegde nooit echt spannend wordt.
Murder on the Orient Express biedt een prachtig mysterie, dat zowel spannend als meeslepend is. Of een remake noodzakelijk was of niet, vermakelijk is het in ieder geval wel.
Die snor gaat gedurende de film een eigen leven leiden, verdient bijna een Oscar. Eerst houdt Poirot hem nog ’s nachts met een snor-netje in bedwang, maar naarmate de moraal rekbaarder wordt, waaiert zijn gezichtsbeharing alle kanten uit.
De traktaties van deze versie zijn de uitstekende acteurs en Poirots ego en snor, beiden zo imposant dat ze alleen zijwaarts door een deur naar binnen kunnen.
Maar uiteindelijk kunnen Branaghs bijdrage, de topcast en de CGI-ingrepen de inherente saaiheid van het verhaal niet helemaal wegnemen. Vandaar: een luxueuze boemel.
