Een 5-jarige Indiase jongen raakt verdwaald in de straten van Calcutta, duizenden kilometers van huis. Hij overleeft vele uitdagingen waarna hij door een stel in Australië worden geadopteerd. 25 jaar later besluit hij op zoek te gaan naar zijn verloren familie.
Davis snijdt een belangrijk thema aan, maar doet dit in een film die slaapverwekkend is. Lion verzilverde geen van de nominaties voor een Golden Globe, maar verdient zeker geen Rotten Tomatoes.
Lion is een echte tranentrekker, maar wel een met het hart op de juiste plaats.
Lion ontroert ons. Dat kan ook bijna niet anders, gezien het goed opgebouwde scenario. Dev Patel weet de oudere Saroo zeer overtuigend te vertolken. Lion zet je aan het denken, want willen we niet allemaal dat er wat meer gelijkheid is?
Het resultaat is een intiem en vakkundig geschoten verhaal, dat een genuanceerd beeld schetst van het leven van een adoptiekind vanuit alle verschillende perspectieven, en tegelijkertijd een positieve boodschap meedraagt over technologie als een verrijking van ons leven.
Lion wil zo graag laten zien hoe Saroo's heimwee ook ontwrichtend is voor de mensen om hem heen, maar doet dit met de finesse van een gehandicapte schildpad. De film blijft zo lang bij de beslommeringen van de kleine Saroo dat de tweede helft te weinig tijd heeft om alle complexe relaties uit te diepen, terwijl dit juist de kern van de film is.
Debuterend speelfilmregisseur Garth Davis vertelt het fijnzinnig, met de camera altijd op ooghoogte van Saroo. Zo raakt de kijker met hem verbonden en wordt de tragiek van een jongetje dat verloren raakt in een gevaarlijke metropool benadrukt.
Degelijk doch weinig verrassend drama dat drijft op de emoties van Saroo.
