Jackie geeft een blik op enkele dagen uit het leven van Jackie Kennedy. Het betreft de periode van de aanslag op haar man, John F. Kennedy, tot aan zijn begrafenis. Een periode waarin ze de liefde van haar leven verloor, maar de liefde won van het volk.
Jackie is een statig portret. Presidentieel, passend bij het hoofdpersonage. Een karakterfilm als deze valt of staat met de vertolking van de protagonist. Dus als je bewust probeert Natalie Portman te zien en te horen, maar het Jackie blijft, dan weet je dat een uitmuntende acteerprestatie is geleverd.
Jackie is een sterkte karakterstudie over een vrouw die met haar elegantie en houding haar familie en misschien wel een heel land samen hield tijdens een zwarte periode in de Amerikaanse geschiedenis.
Zoals in Black Swan van Aronofsky - initiatiefnemer en producent van Jackie - schakelt Nathalie Portman van passief popje naar zelfbewuste en arrogante dame, op het maniëristische af. Al blijft Jackie Larraíns film. Hij bespeelt een emotioneel register, maar hoedt zich zoals altijd voor medelijden met zijn personages.
Yes, meer dan de moeite waard, al begrijp ik de weerstand van sommigen ook wel, want wat je te zien krijgt is niet altijd fijn/makkelijk/conventioneel. Want de manier waarop de verhalen in elkaar zijn verweven zorgt voor voldoende dramatische spanning; een spanning die waarschijnlijk niet goed genoeg zou zijn geweest als je het gewoon lineair had verteld.
We zien hier een charmante dame met het hart op de tong, rokend en de journalist influisterend dat sommige zaken maar beter niet op papier konden worden gezet. Op film mag het wel en Portman mag eind deze maand komen opdraven voor de Oscar.
De conclusie is dat je geenszins een volledig idee krijgt van wie deze vrouw was maar je niettemin graag haar wereld binnenstapt. Steve Jobs bood een gelijkaardig ervaring. Beide films schuwen de traditionele opvatting van een biografie maar weten net daardoor hun film aan artistieke waarde te laten winnen.