Als de onontwikkelde Brigitte met een beroerd manuscript bij uitgeverij Goudemondt aankomt, zien de broers Marc en Boudewijn, directeurs van een noodlijdende familie-uitgeverij, direct mogelijkheden. Met het oog op de media laten ze haar van rol wisselen met de stotterende auteur van een literair meesterwerk. De truc werkt; het boek wordt zowel artistiek als zakelijk een megasucces, maar de aanvankelijke overeenstemming tussen alle partijen slaat om in een bittere strijd om erkenning.
Het Verlangen gaat vooral over hoge en lage kunst, de invloed van de media op literaire uitgeverijen en het belang van een mooi paar schoenen. Dat alles maakt van Het Verlangen een heerlijk onvoorspelbare film.
Het ritme van de montage maakt het dat elke scène niet langer dan vijf seconden mag duren waarna er wordt gesneden naar een volgende scene op weer een nieuwe locatie. Het is onbegrijpelijk dat er met zo'n goede cast en crew zo'n matige film wordt gemaakt: een verspilling van talent.
Chantal Janzen heeft goed geoefend op haar Amsterdamse accent en beschikt over komisch talent. De uitwerking hapert op grapniveau: het is allemaal flauw, of heel flauw.
Een heerlijke film die geen moment verveelt. De cast is perfect gevonden, bij geen enkel personage heb je het gevoel 'wat doet die in deze film'.
Ondanks het gebrek aan creatieve invalshoeken en diepgang scoort Lürsen sympathiepunten met een mooi afgerond verhaal en uitstekende acteerprestaties. Een nieuwe Alles Is Liefde is het echter niet.
De titel, de hoofdrolspeelster én de poster doen vermoeden dat Joram Lürsen met Het verlangen voortborduurt op het succes van Alles is liefde en Alles is familie. Wie even naar de plot kijkt, komt tot een andere conclusie. Dit is zowaar satire.
Hoe voorspelbaar en schematisch het verhaal van Het Verlangen ook moge zijn, regie, scenario en acteerwerk houden het geheel behoorlijk lang verrassend fris en geestig.
Regisseur Lürsen (Alles is liefde) en scenarist Frank Ketelaar (Overspel) nemen het literaire wereldje aardig op de hak, maar kiezen net iets te vaak voor de makkelijke grap. Een amusant niemendalletje met behoorlijk cynische ondertoon.