Iedereen in Justine's familie is dierenarts en vegetariër. Op haar zestiende is ze een briljante en veelbelovende studente. Als ze begint aan haar opleiding als dierenarts, betreedt ze een decadente, genadeloze en gevaarlijk verleidelijke wereld. Tijdens de eerste week van ontgroeningsrituelen probeert ze zich koste wat kost aan te passen, ook al dwaalt ze af van haar familieprincipes, wanneer ze voor de eerste keer rauw vlees eet. Maar er wachten nog meer verschrikkingen.
Ducournau kent haar klassiekers, maar zelfs zonder die knipoogjes is Grave een uitstekende film. Dat is mede dankzij de voortreffelijke vertolking van Garance Marillie.
Of misschien doet die inhoud er niet eens toe. Het is vooral visueel dat Ducourneau met de meeste goede punten gaat lopen.
Het is bijna onvoorstelbaar hoe Ducournau haar coming-of-ageverhaal laat afglijden naar een bloeddorstig kitschfestijn, onderweg cruciale plotwendingen inbouwt, dubbele lagen blootlegt over seksuele ontluiking en machismo aan de universiteit, naar klassieke films verwijst, een feministisch ondertoontje uitrolt én bij dat alles geen enkele keer de mist ingaat.
De cineaste toont duidelijk de voorliefde voor het genre en kent haar klassiekers, maar kruist het gesplatter met gepolijste symboliek en een bevredigende emotionele uitwerking.
Bloedrode kers op de taart is Ducournau's audiovisuele aanpak. Grave is regelrechte cinema. Dat is te danken aan de unheimische gebouwencomplex van het dierenartsdepartement van de universiteit van Luik.
