Ghost in the Shell volgt een unieke hybride cyborg, bekend als de Major, die leiding geeft aan de politie-eenheid Task Force Section 9. Deze eenheid heeft als doel de meest gevaarlijke criminelen en extremisten uit te schakelen. Ze worden vervolgens geconfronteerd met een vijand die het gemunt heeft op Hanka Robotic's cybertechnologie en deze probeert te vernietigen.
Het resultaat is een kunstmatige film zonder menselijkheid, en voor zo'n toekomst wilde de originele stripreeks net waarschuwen. O, ironie!
Met duizelingwekkende beelden en effecten zuigt de film u vanaf minuut één een futuristische wereld vol holografische neonreclames, lonkende cybergeisha’s en digitale hersenlabyrinten binnen. Het is visuele krachtpatserij waarbij u ogen tekort komt.
Ghost in the Shell biedt hoogstaand spektakel dat geen seconde verveelt. Of de film een vervolg gaat krijgen is nog maar afwachten, maar deze film is in elk geval veelbelovend en als de sequel nog wat beter uitgewerkt wordt heeft men een franchise met veel potentie in handen.
Zelfidentiteit in een emotieloze hoogtechnologische wereld verpakken als een zielloos CGI-brouwsel: het is een ironie waar je weinig kwalitatieve potten mee breekt.
Zowel conceptueel als esthetisch intrigeert de uit verschillende manga- en verfilmde bronnen samengestelde uitdager Kuze minder dan de booswicht Puppet Master uit de eerste verfilming. Dat personage laat Ghost in the Shell wel toe om de focus te verschuiven van de filosofische onderbouw naar de karakteriële ontwikkeling van de personages, en dan vooral de Major.
Ja, als ie op identiteitsvlak zo interessant was geweest als ik had gehoopt, dan was dit de top-blockbuster van het jaar geweest voor mij. Nu is het ‘enkel’ een hele vet gemaakte adaptatie die Manga-serie van eind jaren 80, begin jaren 90, die jou waarschijnlijk ook heerlijk escapisme zal bieden.
Ten opzichte van het origineel is het verhaal voor deze Hollywoodversie sterk versimpeld, wat tot een puntje van kritiek mag worden gerekend. Ditmaal zijn de existentiële vraagstukken slechts verwaterd aanwezig, waardoor de film soms meer wegheeft van een generieke sciencefictionfilm, dan van een Ghost in the Shell-verfilming.
De live-actionversie van Ghost in the Shell is in vergelijking met het origineel vooral een mooie huls. De werkelijke geest van de anime uit 1995 is verdwenen.
Ghost in the Shell is een schoolvoorbeeld van style over substance. Prachtige visuals wegen nauwelijks op tegen een compleet gebrek aan diepgang. Het weinige verhaal dat er is, wordt bovendien nog eens zonder overgave gebracht door een cast die geen idee heeft waar ze het over hebben.
De meer beschouwende kijker beleeft de meeste lol aan de expositie van Ghost in the Shell, de actieliefhebber aan de finale.
Het verhaal zelf is een amalgaan van de anime uit 1995 en elementen uit de Stand Alone Complex-serie, voornamelijk dan de Individual Eleven-plotlijn. Maar Ghost in the Shell wordt herleid tot een generische science-fiction actiefilm, een flauw afkooksel dat niet lijkt te vatten wat net de kracht is van Oshii’s anime en Masamune’s manga.
Tja, als je een film uit de Hollywoodfabriek wil bekijken, moet je nu eenmaal de regels van die fabriek accepteren.
