De bemanning van het kolonieschip Covenant is op weg naar een verre planeet aan de andere kant van de Melkweg. Ze ontdekken daar, wat zij denken, een onbekend paradijs, maar wat eigenlijk een duistere gevaarlijke wereld is. De enige bewoner blijkt de 'synthetische' David te zijn, een overlevende van de gedoemde Prometheus expeditie.
Ook zonder voorkennis van de eerdere films is Alien: Covenant uiterst vermakelijk en onderhoudend. Het zijn juist de verwijzingen naar allerlei literatuur en kunst die de film de moeite waard maken voor kijkers die niet alleen slijmerige aliens uit lichamen willen zien barsten.
Ridley staat garant voor zijn sterke acteurs-regie en zijn uitgekiende sets en dramatische fotografie. Tevens knap in beeld gezet door Dariusz Wolski, en het verhaal moet af en toe wel eens bezwijken voor het visueel vertier.
Gelukkig beschikt Alien: Covenant over meer plus- dan minpunten. Zo injecteert Scott de film met veel spanning en sfeer. Het acteerwerk is ook van hoog niveau, met Katherine Waterston en Danny McBride als de sympathieke hoofdpersonages.
Alien: Covenant kan niet de hele tijd verrassen. De ingrediënten van deze film kent u al. Maar ze zijn perfect in balans, en Scott houdt zich nergens in: bloed, geweld, duisternis en maffe filosofie mogen allemaal even welig tieren. Heerlijk.
De digitale trucages in Alien: Covenant zijn ontegenzeggelijk subliem en het muzikale thema klonk nooit zo onheilspellend en pulserend.
Ridley Scott is een estheet. Ogenschijnlijk alledaagse en banale details en voorwerpen dragen bij tot een herkenbare realiteit in een futuristische wereld, de geschilderde aftakeling (zoals de met mos beklede gangen) oogt donker en pittoresk, de stad van de Engineers is indrukwekkend, de actiescènes zijn snedig en minutieus opgebouwd, huivereffecten zijn bijwijlen speels en de horror, tja... de horror is bloederig.
Uiteindelijk is er genoeg goeds door de film heen gesprenkeld om een bioscoopbezoek te rechtvaardigen en is het een stap in de goede richting. Die ijzersterke balans van eerdere films - de darwinistische overlevingstrijd tussen mensen en Xenomorphs, fantastische spanningsopbouw, realistische dialogen en geloofwaardige confrontaties - is echter ver te zoeken.
Prometheus viel een beetje tegen en er was hoop dat Alien: Covenant het beter zou doen. Dat is wel gelukt. Maar wat deze films zwaar boven het hoofd hangt is het ontzettend goed ontvangen originele Alien uit 1979. Wat die film teweegbracht zal nooit meer gehaald worden en ook Alien: Covenant komt niet in de buurt.
Alien: Covenant doet enkele dingen goed, maar veel dingen fout, en belandt zo in het steeds groter wordende stuk van de franchise dat ineenstort onder het gewicht van gemist potentieel.
We gaven Prometheus op momenten nog het voordeel van de twijfel, maar Covenant heeft weinig nieuws toe te voegen aan de serie. Waar films als Alien en Aliens dertig jaar later nog steeds indruk maken, ben je Alien: Covenant over een paar weken alweer vergeten.
Zowel fans van Prometheus als liefhebbers van Alien en Aliens zullen hun gading vinden in Ridley Scotts derde aflevering van de scififranchise die hij decennia terug in gang zette. Een creepy kruisbestuiving tussen bombastische spektakelcinema over de oorsprong van de mens en rechttoe rechtaan ruimtehorror.
